БІРІНШІ ТАРАУ
Дадли есінен танып қалды
Бүгін жаздың ең ыстық күні болған шығар. Күн батарға таяғанда Қынаағаш көшесіндегі қорапшадай шағын үйлерді мүлгіген тыныштық басты. Есік алдындағы әшейінде жалтырап тұратын көліктерді шаң басқан, көгалдың шалғыны қурап, сартап болып қалыпты: аптап ыстықта суды үнемдеу үшін тұрғындардың көгал суғарып, көлік жууына тыйым салынған. Күнделікті шаруасын амалсыз доғарған Қынаағаш көшесінің тұрғындары салқын үйге кіріп, үп еткен жел соға ма деген үмітті әлдилеп, терезенің бәрін айқара ашып қойып отыр. Бұларға қосылмай, сыртта қалған жалғыз жан – төртінші үйде тұратын жеткіншек ауладағы гүлзарда шалқасынан жатыр. Көзәйнек таққан қара шашты баланың өңі жүдеу, бір қарағанда тіпті аурушаң көрінеді, аз уақытта таралып тез өскені байқалады. Бұтындағы жыртық джинсының тозығы жетіпті, жеңсіз жейдесінің де өңі кеткен, қап кигендей салбырап тұр; аяқкиімінің табаны қақырап, әне-міне түсіп қалардай. Хәрри Поттердің осы келбеті көршілердің көзіне күйік болып, олар мұндай «салдыр-салақты» сотқа берген абзал десетін. Дәл қазір шығысгүл бұтасын таса қылып жатқан бала ешкімнің көзіне түспейтініне сенімді еді. Нағашы апайы Петуния немесе жездесі Вернон Дурсли қонақ бөлменің терезесінен басын шығарып, төмен қараса, мұны көріп қояры анық. Бірақ Хәрри дәл осы жерге жасырынғанына дән риза. Қызуы қайтпаған ыстық топырақты жастанып, жамбасына қатты жер батып жатқан жайлы дей алмайсың, дегенмен біреу ала көзімен ата қарап, тісін шықырлатып, мысқылдап, жүйкеге тиетін сұрақтар қойғанынан осылай жатқан жақсырақ. Бұл жаңалық тыңдамақ болып қонақ бөлмеге кірген сайын апай-жездесінің қылығы сол, әйтеуір.
Вернон Дурсли мұның атын атағанын естігенде, терезеден қарап-ақ ойымды оқып қойды ма деп селк ете қалды.
– Әлгі ұл көз алдымызда көлбеңдемегені қандай жақсы. Айтпақшы, өзі қайда кетті?
– Білмеймін, – деді Петуния апайы немқұрайлы. – Әйтеуір, үйде жоқ.
– Жаңалық көргіш… – деп мырс етті Вернон жездесі. – Сонда не естимін дейді екен? Есі түзу бала болса, жаңалық көру деген ойына кіріп-шықпас еді… Дадлиді қарашы, ондайға бас қатырмайды… Тіпті премьер-министр кім екенін білмейтін шығар! Біздің жаңалықтарда олар туралы ештеңе айтылмайды, несіне арамтер болады десеңші…
– Вернон, түшш! – деді Петуния апай. – Терезе ашық тұр!
– Ой, жаным, кешір!
Дурслилер үнсіз қалды. Хәрри таңғы асқа жейтін «Fruit ’n’ Bran» ботқасының жарнамасын тыңдап жатқанда, үйдің тұсынан Уистерия Уолк көшесінде тұратын қартаң әйел миссис Фигг өтіп барады екен. Өмірін мысық бағуға арнағандай көрінетін қарт әйелден Хәрри аяқ тартып жүретін. Қазір де миссис Фигг қабағын түйіп, күбірлеп, өзімен-өзі сөйлесіп барады. Хәрри бұтаны тасалап жатқанына қуанды, өйткені кейінгі кездері миссис Фигг мұны көрсе үйіне шайға шақырып, мазалағыш болып алған. Кемпір бұрыш айналып кете сала, терезеден Вернон жезденің даусы қайта естілді.
– Дәдлижан қонаққа кетті ме?
– Полкистер шақырыпты, – деді Петуния апайы мақтана. – Досы көп… үйіріліп жанынан шықпайды…
Хәрри танауының астынан мырс етіп күлді. Дурслилер бәрін байқаса да, жалғыз ұлы Дадлиге келгенде көзін шел баса қалатын. Баласы құдайдың құтты күні біреу қонаққа шақырды деп алдайды, бұлар оған құлай сеніп, мәз болады. Хәрри Дадлиді ешкім шайға шақырмағанын, өзі сияқты сотқарларды жиып алып, ойын алаңын талқандап, бұрышта темекі тартып, өткен-кеткен көліктер мен балаларға тас атып жүргенін жақсы біледі. Литл Уиңиң көшесінен өткенде Хәрри оның көше кезіп сандалып, қоқыс жәшігінде жатқан газеттерді теріп жүргенін талай көрген.
Кешкі жаңалықтарды хабарлар алдында ойнайтын әуен естілгенде, Хәрри дір ете қалды. Бір ай болды… Күнде күтіп жүр… Бәлкім, бүгін сол түн шығар?
– «Әуежайдан өте алмай тұрған демалушылар саны рекорд көрсеткішке жетті, испан жүк тиеушілері екі аптадан бері ереуіл жасап, жұмысқа шықпады…»
– Менің еркімде болса, өмір бойы жұмыс істеу құқығынан айырар едім!
Вернон жезденің кіжінген даусы жаңалықтың кейінгі жағын естіртпей қойса да, гүлзарда жатқан Хәрри терең тыныстады. Әлдебір сұмдық жағдай болса, алдымен соны айтар еді; әуежайдан өте алмай қалған демалушыларға қарағанда, адам өлімі мен қирап жатқан үйлер әлдеқайда маңызды ғой.
Хәрри кеудесін кере тыныстап, жарқыраған көк аспанға қарады. Жаздың әр күні осылай өтіп жатыр: күту… қобалжу… уайым… бір сәт жеңілдеу… Содан соң қайтадан жанын жеген уайым… үнемі бір сұраққа жауап таппай қиналады: неге әлі ештеңе болмады?
Қайтадан жаңалыққа құлақ тосты, бәлкім, маглдар аңғармаған бір жайт бар шығар: біреу аяқ астынан жоғалып кеткені, түсіндіруге келмейтін жазатайым жағдай… Бірақ диктор ереуілшілерден кейін оңтүстік-шығыстағы қуаңшылық туралы айта бастады («Анау да тыңдап жатқан шығар! – деп күңкілдеді Вернон жезде. – Таңғы үште құбырын қосып қояды!» – Көршісін айтса керек). Суррейге қонарда апатқа ұшырай жаздаған тікұшақ, танымал актрисаның танымал ерінен ажырасып кеткені («Бұлардың жеке өмірі бізге қызық па екен?» деп бұрқылдады Петуния апай, шынында олар туралы жазылған газет-журналды қалт жібермей оқитын).
Хәрри көзін жұмып, түйір бұлтсыз кешкі аспанға қарады.
«Енді бұйра тотықұс Бангидің салқындау әдісі туралы айтып берейік, – деді диктор. – Барнслидегі «Бес қауырсында» тұратын Банги су шаңғысымен сырғанауды үйреніп алды! Мэри Доркинстің репортажын бірге тамашалайық».
Хәрри көзін ашты. Су шаңғысымен сырғанайтын тотықұс туралы айтылса, ары қарай тыңдағанның мәні жоқ. Ақырын орнынан көтеріліп, тізерлеп отырды да, терезе алдынан еңбектей өтіп кетуге ыңғайланды.
Орнынан сәл көтерілгенде, бір сәтте бірнеше оқиға болып үлгерді.
Тыныштықты бұза жаңғырып, біреу оқ атқандай тырс еткен дыбыс шыққанда, көліктің астында көлеңкелеп жатқан мысық атып шығып, бажылдай қашты. Дурслилердің қонақ бөлмесінен апайының шыңғырғаны, жездесінің барқырағаны мен шағылған құмыраның дыбысы естілді; Хәрриге осының бәрі өзі күткен белгідей көрініп, қынынан семсер суырғандай, джинсының ышқырынан сиқыр таяқшасын шығарып, бойын енді тіктей бергенде ашық терезе жақтауына басын оңдырмай соғып алды. Дүңк еткен дыбыстан шошыған Петуния апайы тіпті қатты шыңғырды.
Хәрриге басы қақ жарылғандай көрінді. Көзінен жас парлап, теңселіп әрең тұрса да, әлгі дыбыс қайдан шыққанын таба алардай көшеге қарай берді. Сөйтіп тұрғанда, терезеден шыққан жуан күрең саусақтар алқымына жармасқанын аңғармай қалды.
– Таста андағыны! – деді Вернон жезде тістеніп, дәл құлағының түбінен. – Дәл қазір көзін құрт! Ешкім көрмей тұрғанда!
– Босатыңыз! – деді Хәрри қырылдап.
Екеуі біраз алысты, Хәрри сол қолымен жездесінің шұжықтай барбиған саусақтарын ажыратпақ болып жанталасып, оң қолындағы сиқыр таяқшасын мықтап ұстады; шекесі солқылдап, бұдан ары шыдай алмаспын деп енді ойлай бергенде, Вернон жезде шыңғырып жіберді, шеңгелі жазылып, өзі Хәрридің мойнын емес, электр сымын ұстағандай қалшылдап кетті. Көзге көрінбейтін әлдебір күш баланы қорғап, қол тигіздірмей арашалап тұрғандай.
Хәрри шығысгүл бұтасына құлады да, алқынып орнынан тұрып, жан-жағына қарады. Тырс еткен қатты дыбыс кімнен шыққаны белгісіз, алайда оны көршілер де естіген болса керек. Бірнеше үйдің терезесінен қылтиып бастар көрінді. Хәрри таяқшаны қалтасына салып, түк көрмеген, түк естімеген бола қалды.
– Кешкі салқын жақсы болды! – деп айғайлады Вернон жезде қарсы беттегі жетінші үйдегі көрші әйелге. – Көліктің шырт ете қалғанын естідіңіз бе? Петуния екеуіміз шошып кеттік.
Содан соң көршілерге қарап есуас адамша ыржыңдағанда, оның түрінен шошыды ма, әлде енді қызық ештеңе болмас деді ме, көршілер ары кеткенде жездесі түтігіп, Хәрриге «үйге кір» деп ымдады.
Хәрри табалдырықтан сәл аттады да, жездесінің қолы жетпейтін жерге тоқтады.
– Сайтан алғыр, не істемек ойың бар? – деп бақырды Вернон жезде даусы жарықшақтанып.
– Нені айтасыз? – деп сұрады әлі де әлгі дыбыс қайдан шыққанын көремін бе деген үмітпен көшеге жалтақтап тұрған Хәрри.
– Тапаншадан оқ атқандай сырт еткен дыбысты сенен басқа кім…
– Оны мен істеген жоқпын.
Қызылкүрең, жалпақ бет Вернон жезденің қасына сүйегі арбиған, атжақты Петуния апайы барып тұрды. Ашудан көгеріп кетіпті.
– Терезенің түбінде не істедің?
– Иә, иә, Петуния, орынды сауал! Әй, терезенің түбінде не істеп отырдың?
– Жаңалық тыңдадым, – деді Хәрри бәсең үнмен.
Апайы мен жездесі бір-біріне қарады:
– Жаңалық тыңдапты!
– Тағы да ма?
– Иә, енді күнде түрлі жаңалық айтылады ғой, – деді Хәрри.
– Білгішсінбей тұр! Сендер не істеп жүргендеріңді білмейді деймісің? Жаңалық тыңдадым деген сандырағыңа кім сенеді? Әлгі сенің жын-шайтандарың…
– Вернон, ақырын! – деп сыбыр ете қалды Петуния апай, Вернон жезде даусын төмендетіп, дікіңдеді:
– Әлгі бәлелер жайлы біздің жаңалықта айтылмайды!
– Сіз солай ойлайсыз, – деді Хәрри.
Дурслилер бұған тесірейіп қарап сәл үнсіз тұрды, содан соң Петуния апайы:
– Өтірікші, – деді. – Аналардың бәрі… (ол енді сыбырлап сөйлеуге көшті де, Хәрри оның айтпағын ернінің жыбырлағанына қарап таныды) үкілер жаңалық әкелмегенде не істейді?
– Аһа! – деді Вернон жезде қиқулап. – Осы сұраққа жауап берші! Жексұрын құстар хат-хабар таситынын біз білмейді деймісің?
Хәрри ойланып қалды. Шындықты айтқысы келмеді. Апай-жездесі мұның қалай қиналып жүргенін түсінбес, бірақ осы жолы шындықты мойындау өзіне ауыр еді.
– Үкілер… маған жаңалық жеткізбейді, – деді ақырын.
– Сенбеймін! – деді Петуния апайы.
– Мен де, – деді Вернон жездесі бас шұлғып.
– Бірдеңе бүлдірмек ойың бар, – деді Петуния апайы.
– Оны сезбейтіндей ақымақ емеспіз, – деді жездесі.
– Бұл енді шынымен де жаңалық, – деді қаны қайнаған Хәрри. Дурслилердің тергеуі тоқтамасын білгендіктен бұрылып алып, көгалдан өтті де, аласа қоршаудан секіріп асып, көшеге шықты.
Соңғы айтқаны Дурслилерге шаншудай қадалғанын біледі. Түнде үйге оралғанда апай-жездесі осы дөкірлігі үшін сазайын береді әлі-ақ, бірақ дәл қазір оны ойлағысы келмеді, көңілін мазалаған жұмбақтың шешімін табуға тиіс.
Жаңағы тырс еткен дыбыс біреу апарация жасап келгенде немесе кеткенде шығатын дыбыс екеніне сенімді еді. Үй шаруасын атқаратын эльф Добби көз алдында жоқ болғанда осындай дыбыс шыққан. Добби қайтадан Қынаағаш көшесіне келді ме екен? Бұған көрінбей аңдып жүр ме екен? Осы ой келгенде артына бұрылып, Қынаағаш көшесіне қарады, көше бойында ешкім көрінбейді. Хәрри Доббидің көзге көрінбейтін қасиеті жоқ екенін біледі.
Қайда бара жатқанын білмесе де, алға жүре берді, кейінгі айда талай жүрген жолы болғасын ба, аяғы өзі жетектеп бара жатқан сияқты. Біраз жүрген соң тоқтап, артына қарайлайды. Бұл Петуния апайдың солған гүлдерінің үстінде жатқанда, қасында сиқыр әлемінен келген біреу болды, оған еш күмәні жоқ. Неге ол адам (немесе мақұлық) мұнымен сөйлеспеді, неге тығылып жүр?
Көкейінде туған көп сауалды қазбалай беріп, сенімнің орнын күмән басты.
Иә, ешқандай да сиқыр әлеміне тән дыбыс емес. Өз әлемінен бір үн жетсе екен деп аңсап жүргендіктен, көшеден естілетін көп дыбыстың бірін сиқырдың дыбысы деп қалды… Көршінің үйінде бірдеңе сынған болар, соның дыбысы емесіне кім кепіл?
Жаз бойы көңілін алаң еткен, жанын қинаған азап сезім қайта оралды, жүрегі айнып, іші бүргендей біртүрлі жағымсыз күй кешті.
Ертең тағы таңғы бесте оянып, «Күндізгі жаршы» газетін әкелген үкіге ақысын төлейді, бірақ сол газетті оқығаннан не пайда? Хәрри оның бірінші бетін қарайтын да тастай салатын. Газетке жауапты ақымақтар Волдеморт оралғанын мойындағанда, жаңалықтың көкесі болар еді. Хәрри одан өзге еш жаңалыққа қызықпайды.
Хогуартстағы ең жақын екі досы Рон мен Хәрмионадан келетін хаттарды асыға күтеді, алайда олар да мұны мазалаған сұрақтың жауабын табуға асығар емес.
Өзіміз-білетін-әлгі туралы көп айтуға болмайтынын білесің… Хаттар қолды болуы мүмкін, сондықтан маңызды ештеңе жаза алмаймыз… Жұмыс бастан асады, егжей-тегжейлі баяндауға рұқсат жоқ… Не болып жатқанын білсең ғой… Бұйырса, жолыққанда айтып береміз…
Оларды қашан көрерін кім білсін? Нақты уақытын ешкім айт-
қан емес. Хәрмиона туған күніне жіберген құттықтау хатының сыртына «жақында жолығып қалармыз» деп жазыпты, ол күн қашан келмек? Хәрри олардың хатындағы тұспалға қарап, Рон мен Хәрмиона бір жерде, шамасы Ронның ата-анасының үйінде жүрсе керек деп шамалады. Өзі Қынаағаш көшесінен аттап шыға алмай отырғанда, ол екеуі Інде көңілді күн кешіп жатқанын ойлап іші қайнайтын. Шынын айтқанда, екі досына іштей өкпелі еді, тіпті «Тәтті патшалықтан» келген шоколадтың екі қорабын ашпай тастай салды. Петуния апайы кешкі асқа кептірілген салат жапырағын бергенде, сол әрекетіне өлердей өкінді.
Рон мен Хәрмиона сонда не істеп қолы босамай жатыр екен? Ал Хәрриді неге шақырмайды? Оларға қарағанда қолынан көбірек іс келетінін дәлелдеді емес пе? Мұның басынан өткен жағдайды бәрі ұмытып кеткен бе? Мола арасында тұрып Седриктің опат болғанын кім көрді? Құлпытасқа байланып, ажалмен бетпе-бет келген кім еді? Хәрри емес пе!
«Ол туралы ештеңе ойлама» деді Хәрри өзіне. Жаз бойы бұл сөзді жүз қайталаған шығар. Зират басындағы оқиға түнде түсіне кіріп, зәресін алатын. Өңінде мазалағаны жетпей тұр еді.
Магнолия орағы көшесіне бұрылды, жарты жолда гаражға апаратын тар көшеден өтті, осы жерде өкіл әкесін алғаш көргені есіне түсті. Сириус мұның мұңын жақсы түсінетін сияқты.
Ол да Рон мен Хәрмиона сияқты жарытып жаңалық айтпайды, дегенмен оларға ұқсап тұспалдап, дымын құртпайды; сақтан-
дырып, жұбатып қояды:
Жабығып жүргеніңді білем… Еңсең түспесін, бәрі жақсы болады… Сақтанып жүр, албырт іс істеме…
«Жарайды, – деп ойлады Хәрри Магнолия орағынан Магнолия Роудқа бұрылып, қараңғы саябаққа кетіп бара жатқанда, – оның талабын орындап жүрмін десем болар».
Арасында шабаданын сыпыртқысына байлап алып, Інге тартып кеткісі келіп, өзін әрең тежейтін. Күнде жаңалық аңдып, Қынаағаш көшесінде еш дерек ала алмай сарылып, Лорд Волдеморттың қатыгез қолынан ешкім мерт болмады ма деп сыбыс аңдып, гүлзар тасалап жүруге мәжбүр екенін ескерсек, тәртібі өте жақсы деуге тұрарлық еді. Дегенмен бұған абай бол деп отырған жай адам емес, он екі жыл сиқыршылар түрмесі Азкабанда қамалған, адам өлтірді деп айыпталған, түрмеден қашып шығып, ұрланған хипогрифке мініп ұшып кеткен адам ғой. Оның сақтық туралы айтқаны Хәрриге отқа май құйғандай әсер етті.
Саябақтың бекітулі қақпасынан секіріп өтті де, күнге күйіп қурап қалған шөпті сытырлата басып ішіне кірді. Саябақ та, маңайдағы көше де бос. Дадли мен достары сындырып үлгермеген әткеншектің біріне барып отырды да, шынжырдан ұстаған күйі жерге қарады. Бұдан былай Дурслилердің гүлзарында жатып жаңалық тыңдай алмайды. Ертең басқа амалын табу керек. Тағы бір ұйқысыз, мазасыз түн… Әр түннен еш жақсылық күтпейді, Седриктің өлімін көз алдына әкелетін қорқынышты түс көріп, терге шыланып оянады… Әйтпесе бір қараңғы дәліздерді аралап, біреуден бұқпантайлап қашып келе жатқанда есік жабық тұрады, тығырыққа тіреледі. Күндіз жанын қинаған ауыр ойлар түнде сондай түске айналатын сияқты. Көбіне шекесіндегі тыртығы сыздап ауырады, алайда оны достарына жазған емес; Рон да, Хәрмиона мен Сириус та енді оған таңғалмас. Былтыр тыртығы ауырғанда, Волдеморт күш жинап келеді деп секемденген еді, ол қайтып келгенде бекер шошып жүрмегенін білді… Иә, достарын мазалаудың қажеті жоқ, бәріне бесенеден белгілі жыр…
Осыншама әділетсіздікке күйінгені сондай – көкке қарап ұлығысы келді. Бұл айтпаса, ешкім Волдеморттың оралғанын білмес еді! Сондағы алған сыйы: төрт апта бойы Литл Уиңиңде сабылып жүр, сиқыршылар әлемінен хат-хабар келмейді, солған гүлдің арасына тығылып, бар естігені – су шаңғысымен сырғанайтын тотықұс туралы жаңалық! Дамблдор мұны қалай оп-оңай ұмыта салды? Рон мен Хәрмиона жүрген жеріне неге мұны шақырмайды? Сириустың тілін алып, ақылды бала болуға тырысып, қашанғы шыдар екен? Газет қолына тиген сайын «Күндізгі жаршыға» хат жазып, Волдеморт оралғанын айтсам ба деп зығырданы қайнайды. Осының бәрін ой елегінен өткізген Хәрри қайтадан ашуға булықты. Мұрнына құрғақ, жылы шөптің иісі келді; кешкі тыншу ауада алыстан көліктердің шуы талып естіледі. Саябақ қоршауынан әріректегі жолда көліктер ағылып жатыр.
Кенет құлағына жеткен үн басын көтертпесе, ой шырмауына түсіп, әткеншекте қанша отырғанын білмейді. Жол бойында жанып тұрған шамдардың жарығымен саябаққа беттеген адамдардың сұлбасын шырамытты. Бірі барылдап, сөзі тым тұрпайы ән айтып келеді. Өзгелері оны қолпаштап, жамырай күледі. Балалардың біразы жарысқа арналған қымбат, жүргенде доңғалағы баяу ғана сырылдайтын велосипед мініп алған.
Хәрри бұларды бірден таныды. Алдында келе жатқан – бөлесі Дадли Дурсли, жанындағы – күні бойы қасынан шықпай салпақтап жүретін қолшоқпарлары. Үйге қайтқан беті болса керек.
Дадли құрдастарының қасында алпауыт болып көрінеді, дегенмен қатаң диета мен «жаңа талантының» арқасында тұрқы бұрынғыдан өзгеше. Вернон жезде әңгімелескен адамның бәріне ұлының жаңа жетістігін айтып бөсетін. Ол қазір бокстан оңтүстік-шығыс мектептедің ауыр салмақты жасөспірімдері арасында чемпион. Вернон жезде «бекзат спорт» деп мақтайтын спорт түрінің арқасында Дадли бұрынғыдан бетер есерсоқ, дүлей болып алды; баяғы Хәрриді бокс тұлыбындай түйгіштейтін кезеңнен өткен. Хәрри қазір одан қорықпайды, бірақ бөлесінің соққысы дәл әрі салмақты бола түскенін ескеріп, аулақ жүруге тырысады. Көршінің балалары Дадлиді көргенде дірілдейтін; әке-шешесі жанына жолама деп қақылдап айтып, құлағына құйып қойған, Әулие Брут атындағы бетімен кеткен балаларға арналған жерде оқитын «анабіреу Поттерден» гөрі Дадлиге қарсы келмеуге тырысатын.
Шөп алаңқайды кесіп өтіп келе жатқан балаларға қарап отырған Хәрри «бүгін кімді төмпештеп келді екен» деп ойлады. «Бері қараңдар, – деді ойша балаларға қарап отырып. – Дұрыстап қараңдар… бері келіңдер… Жалғыз отырмын, соқтығып қалыңдар…»
Дадлидің достары мұны көрсе, жанығып жетіп келері анық, ал Дадли қайтер екен? «Нөкерлерінің» қасында абыройдан жұрдай болғысы келмейді, бірақ Хәрриді арандатып, «әлгі сұмдықты жасауға» мәжбүрлей алмайды… Дадлидің қиналғанын көріп, бір рахаттанып қалар еді, оны мазақтап, жынына тисе ғой… Достары бұған қол жұмсамақ болса, оңдырмайды, сиқыр таяқшасын шығарады. Тиісіп көрсін… Бала кезінде зәбір көрсетіп, қорлығы өткендер ғой… Қазір жаны күйіп отырғанда аямайды.
Алайда ұлдар бұл отырған жаққа қарамады, мұны көрмеді, қоршауға қарай кетіп барады. Хәрри айғайлап шақырсам ба деген, бірақ ол ойынан айныды. Төбелеске арандату – ақымақтық, оның үстіне сиқыр қолдануға болмайды… Мектептен шығып қалуы мүмкін.
Магнолия Роуд жаққа беттеген Дадли мен достарының даусы алыстай берді.
«Көрдің бе, Сириус,– деді Хәрри ойша. – Тентектік жасағам жоқ. Бетегеден биік, жусаннан аласа болдым. Өзің бұлай істемес едің, білем ғой».
Орнынан тұрып, керіліп, созылды. Петуния апайы мен Вернон жездесі Дадли үйге қашан қайтарын өзі біледі деп санайды, ал Хәрри бөлесінен сәл кейін барса сөз естиді. Вернон жездесі өткенде «Дадлиден кейін келсең, шоланға қамап тастаймын» деп ақырған болатын, сондықтан Хәрри кіржиген күйі амалсыз қақпаға беттеді.
Қынаағаш сияқты Магнолия Роуд көшесінде де мінсіз қырқыл-
ған көгалы бар үлкен, қорапшадай үйлер қаз-қатар тізілген; есік алдынан Вернон жезденікі сияқты тап-таза көліктерді көре аласыз. Хәрри түнде Литл Уиңиң көшесінен өткенді мақұл көреді, жұрт пердесін қымтаған соң терезенің бәрінен әр тұстағы саңылаудан кішкентай гауһартастай жылт еткені болмаса, өзге жарық қалмайды. Сонда ешкім мұның «заңға қайшы» сырт келбетін сөз қылмайды. Хәрри жылдам жүрді, Магнолия көшесінің орта тұсына жеткенде нөкерлерін ерткен Дадлиді тағы көрді; олар Магнолия орағында қоштасып тұр екен. Хәрри үлкен бөртегүл ағашының тасасына тығыла қалып, әлгілердің сөздерін тыңдады.
– …шошқаша шыңғырды ғой, ә? – деді Малколм, өзгесі оған қарқылдап күлді.
– Оң жақтан берген хук әдемі кетті, Дәу Ди, – деді Пирс.
– Ертең осы уақытта жолығамыз ба? – деді Дадли.
– Бізге келіңдер, үйдегілер бір жаққа кетеді, – деді Гордон.
– Онда сау болыңдар! – деді Дадли.
– Сау бол, Дад!
– Көріскенше, Дәу Ди!
Хәрри балалардың бәрі қараңғыға сіңіп көрінбей кеткенде ғана ағаштың тасасынан шықты. Олардың даусы естілмейтін жерге жеткенде Магнолия орағынан шықты да, түсініксіз бір әуенді ыңылдап айтып бара жатқан Дадлиге жетіп алу үшін жүгіре жөнелді.
– Сәлем, Дәу Ди!
Дадли жалт қарады:
– Өй, – деді тыржиып, – сенбісің?
– Қашаннан бері Дәу Ди болып алғансың?
– Аузыңды жап, – деді Дадли бұған қарамай.
– Күшті естіледі, – деді Хәрри бөлесіне қатарласып келе жатып. – Бірақ мен үшін әркез «Дадли қошақан» болып қаласың.
– Аузыңды ЖАП дедім ғой! – деп бақырды Дадли жұдырығын түйіп.
– Ана ұлдар сені мамаң қалай еркелететінін біле ме?
– Үніңді өшір.
– Анаңа үніңді өшір деген жоқсың ғой. «Попкин», «Динки Диддидумс» қалай естіледі? Солай атасам да бола ма?
Дадли үндемеді. Хәрриді ұрып жібермеу үшін тістеніп әрең шыдап келе жатқаны анық.
– Бүгін кімді сабап тастадыңдар? – деді Хәрри салмақты үн-
мен. – Тағы он жастағы балақайға тиісіп жүрмісіңдер? Екі күн бұрын Марк Эвансты сабап кетіпсің…
– Обал жоқ, сол керек, – деп барқ ете қалды Дадли.
– Неге?
– Өзі мені мазақтады.
– Қойшы, не деді? Артқы аяғын көтеріп жүруді үйренген шошқаға ұқсайсың деді ме? Оған ренжудің керегі жоқ, Дад, шындықты айтыпты.
Дадли тісін шықырлатты. Хәрри бөлесін әбден ызаландырып, қанын қарайтқанын біліп, рахаттанды; бойын кернеген ашуды шамасы келетін жалғыз адам – осыған төгіп, жеңілейіп қалғысы келді.
Екеуі Хәрри Сириусты алғаш көрген тар көшеге – Магнолия орағы мен Уистерия Уолк көшесі қиылысатын тұсқа бұрылды. Бұл тұсқа шам ілінбеген соң ба, көшенің басқа бөлігіне қарағанда қараңғы екен. Бір жақтан гараж қабырғасы, екінші жақтан бақшаның дуалы қоршап; аяқ басқан дыбыс та естілмейді.
– Андағыны ұстап жүргенде өзіңді мықты сезінемісің? – деді Дадли сәлден соң.
– Нені айтасың?
– Анау… тығып ұстап жүрген затыңды…
Хәрри жымиды:
– Соншалықты топас емес екенсің ғой, Дад… Бірақ сенің орныңда болсам, жүріп келе жатып сөйлемес едім.
Хәрри таяқшасын шығарды. Дадли көзінің қиығымен қарады да, селк ете қалды.
– Оны қолдануыңа болмайды, – деді ол бірден. – Рұқсат етілмеген. Өйтсең, әлгі жексұрын мектебіңнен шығарып жібереді.
– Олар ережені өзгерткен шығар деп ойламаймысың, Дәу Ди?
– Өзгертпейді, – деді Дадли, бірақ даусы сенімсіз шықты. Хәрри ақырын күлді. – Андағың болмаса, маған тиісе алмас едің ғой, – деп күңкілдеді Дадли.
– Айтасың-ау… Он жастағы балаға қоқаңдау үшін төрт бұзақыны ертіп барған адамнан кім қорқады… Жұрт осы сені керемет боксшы, чемпион деп мақтайды ғой… Қарсыласың нешеде болды? Жеті? Сегізде ме?
– Он алтыда болды, есіңе сақта, – деп барқырады Дадли. – Мен ұрып құлатқан соң жиырма минут есін жия алмай жатты. Өзі сенен екі есе денелі болатын. Тұра тұр, бәлем, қазір әкеме бәрін айтып беремін…
– Әкеңнің артына тығыласың ғой… Кішкентай қошақан бокстан чемпион болса да, оңбаған Хәрридің таяқшасынан қорқып кетті ме?
– Түнде мұндай батыр емессің ғой, – деп мысқылдады Дадли.
– Түн деп осындай кезді айтады, Дидди бөпе. Айнала тас қараңғы болғанда түн дейміз.
– Ұйықтап жатқан кезіңді айтам!
Ол тоқтай қалды. Хәрри де тоқтап, бөлесіне қарады. Қараңғыда оның жүзін айқын көрмесе де, масайрап тұрғанын байқады.
– Ұйықтап жатқанда батыр емессің деп нені айтпақсың? – деді Хәрри ештеңе түсінбей. – Сонда мен жастықтан қорқуым керек пе?
– Түнде ұйқысырайсың, – деді Дадли ақырын. – Сөйлеп шы-
ғасың. Ыңқылдайсың.
– Сонда не деймін? – Хәрридің іші алай-дүлей болды. Өткен түні қайтадан зират басында тұрғанын түсінде көрген еді.
Дадли алдымен қарқылдап күліп алды, содан соң даусын жіңішкертіп, аянышты үнмен сөйледі:
– Седрикті өлтірме! Седрикке тиіспе! Седрик деген кім, жігітің бе?
– Өтірік соқпа, – деді Хәрри. Тамағы кеберсіп, аузы құрғады. Дадли шын айтып тұр, Седрикті бұл айтпаса қайдан біледі?
– Әке! Әке, көмектесші! Әке, ол мені өлтіргелі тұр! Ууууу!
– Өшір үніңді! – деді Хәрри тістеніп. – Өшір үніңді, Дадли!
– Әке, келіп көмектесші! Мама, келші, көмектесші! Ол Седрикті өлтірді! Әке, көмектес! Ол енді… Әй, мынауыңды ары тарт!
Дадли қабырғаға тақалды. Хәрри таяқшаны Дадлидің кеудесіне тіреді. Он төрт жыл бойы жиналған ашу-ыза, Дадлидің мазағы мен соққысына қарсы жеккөрініш тамырындағы қанмен лықсып келіп алқымына тығылды: дәл қазір оны қарғап, жәндікке айналдырып жібермеу үшін өзіне әрең ие болды… Оның қармауыштарын жыбырлатып, тырбыңдап бара жатқанын көрер ме еді, шіркін…
– Енді мұндай сөз аузыңнан шықпасын, – деп шегелеп айтты Хәрри. – Ұқтың ба?
– Анауыңды ары тарт!
– Мен саған түсіндің бе дедім?
– Анауыңды тарт!
– ТҮСІНДІҢ БЕ ДЕЙМІН?
– АНА БӘЛЕҢДІ АРЫ ТАРТ…
Дадли мұздай суға түскендей ентіге бастады.
Хәрри не болып жатқанын түсінбей қалды. Жұлдыздар жыпырлаған қаракөк аспан кенет жоғалып кетті, айдың жарығы да ғайып болды, тіпті көшедегі шамдар да сөніп қалғандай. Көліктің шуы, ағаштың сыбдыры да естілмейді. Жанға жайлы кешкі салқын ауаның орнын бой қаритын суық тұман басты. Біреудің көрінбейтін алып қолы бұлар отырған бұрышқа қалың, суық қара мантия бүркей салғандай, Дадли екеуі тұтас қараңғыда қалды.
Бір сәт Хәрри өзіне ие бола алмай қалып, еркінен тыс сиқыр жасадым ба деп ойлады… Бірақ олай болмаса керек, ай мен жұлдызды тұмшалау қолынан келмейді ғой. Айналасына қарап, жарық іздеді, алайда төңіректі көзге көрінбейтін перде сияқты қараңғы тұмшалап алыпты.
Дадлидің шошынған даусы естілді.
– Не-не істеп жатырсың? Тоқ-тат!
– Мен емес! Тыныш тұр, қозғалма!
– Түк көрмей тұрмын! Соқыр болып қалған сияқтымын!
– Аузыңды жап дедім ғой!
Хәрри жан-жағына қарап, не болғанын аңдауға тырысты. Суық күшейгені сондай – қалтырап, тоңып барады; қолы-
ның терісі құсеттеніп, желке шашы тікірейді… Көзін бақырайтып, жан-жағына тесіле қарай берді…
Жо-жоқ, бұлай болуы мүмкін емес… Олар мұнда келе алмайды… Литл Уиңиңге келуі мүмкін емес… Құлағын тігіп тың тыңдады… Оларды көрерден бұрын даусын естисің…
– Әкеме айтамын! – деп қорсылдады Дадли. – Қайдасың? Не істеп жатырсың?
– Бақырмашы, – деп сыбырлады Хәрри, – тыңда…
Иә, естіді. Ең қорқынышты, жексұрын мақұлықтарға тән дауыс. Тек солардан ғана шығатын қырылдаған, ұзақ үн, соларға ғана тән қолқаны қабатын күлімсі иіс. Қалың тұман басқан аязды ауада қалшылдаған Хәрри үрейден ес жия алмай есеңгіреді.
– То-тоқ-тат! Бұлай істемеші! Ұрып жіберемін, ант етейін!
– Дадли, сөйлеме!
ТАРС.
Құлақ шекеден тиген жұдырық қорғасындай ауыр еді. Көзінің оты жарқ еткен Хәрри жерге отыра қалды. Осымен екінші рет бұл түні Хәрри басым қақ бөліне ме деп қорықты; жығылған кезде сиқыр таяқшасы қолынан ұшып кетті.
– Есуассың, Дадли! – деп айғайлады Хәрри жасаурап бұлдыраған көзін уқалап; қараңғыда тізерлеп жүріп қармалап таяқшасын іздеді. Дадли қабырғаны қармалап, қоршауды жағалап кетіп барады екен.
– ДАДЛИ, КЕЙІН ҚАЙТ! СЕН ОЛАРҒА БАРА ЖАТЫРСЫҢ!
Жантүршігер шыңғырған дауыс шықты, Дадлидің аяқ дыбысы естілмей қалды. Сол кезде Хәрри дәл желкесінен төнген мұздай суықты сезді, бұл бір-ақ нәрсе болуы мүмкін. Олар бірнешеу екен.
– ДАДЛИ, АУЗЫҢДЫ АШПА! АУЗЫҢДЫ АША КӨРМЕ! Сиқыр таяқша! – Хәрри жанталасып қолымен жер тырмалады. – Сиқыр таяқшам қайда… тез табылшы… өтінемін… Люмос!
Сиқырсөзді далбасалап айта салды, жарық іздеген есекдәме көңілі еріксіз айтқызды. Бір қызығы, сиқырсөздің әсерінен таяқшадан жарық жанды, оң жағында, бір-ақ қарыс жерде жатыр екен. Хәрри жалма-жан таяқшасына жармасып, орнынан тұрып, жан-жағына қарады.
Өнебойы қалтырады.
Күләпара бүркенген қараңғы бейне бұған жақындап келеді, жалбыраған мантиясы ғана көрінеді, басы да, аяғы да қараңғыға жұтылып кеткендей.
Хәрри кері шегініп, сиқыр таяқшасын көтерді.
– Экспекто патронум!
Таяқша ұшынан бұлыңғырлау күміс сәуле шығып, дементорды бір сәтке бөгеді, бірақ сиқырсөз әлсіз болды. Тәлтіректеп тұрған Хәрри тағы кері шегінді, дементор тағы таяп келеді… Бойын шексіз үрей биледі, жо-жоқ, ойыңды жина…
Дементордың мантиясынан бұжыр, жылбысқы, сұп-сұр екі қол шығып, бұған қарай созылды. Хәрри оның алқынған демін естіді.
– Экспекто патронум!
Даусы алыстан естілді. Тағы бір күміс сәуле шұбалып шыға бере кілт үзілді, алдыңғыдан да әлсіз… шамасы келмей жатыр, сиқырсөз әсер етпеді.
Біреудің қарқылдап күлгенін естіді…Миының ішінде күліп жатқандай… сұмдық қорқынышты дауыс… Дементордың ажал деміндей суық, күлімсі иісі қолқасын қауып барады… Тез ойлан… бақытты сәтіңді елестет…
Бақытты сәті есіне түспеді… Дементордың мұздай саусақтары алқымына жармасты… қарқылдаған күлкі күшейді… басының ішінде біреу: «Ажалға мойынсұн, Хәрри… бәлкім, қиналмай өлетін шығарсың.. – деп жатыр. – Өзім оны нақты білмеймін. Өліп көрген емеспін».
Енді ешқашан Рон мен Хәрмионаны көрмейді.
Дем жетпей алқынып тұрып екі досының бейнесін елестетті.
– ЭКСПЕКТО ПАТРОНУМ!
Таяқшаның ұшынан үлкен күміс бұғы шығып, алып мүйізімен дементордың жүрек тұсы-ау деген жерді сүзгіледі, мантиясы жалпылдаған қара көлеңке кейін шегінді, бұғы тағы сүзді, дементор жарғанатқа ұқсап қалықтап ұшып кетті.
– МЫНА ЖАҚҚА! – деп айғайлады Хәрри бұғыға. Сиқыр таяқ-
шасын жоғары көтеріп, тар көшені сүзіп келеді. – ДАДЛИ? ДАДЛИ?
Көп ұзамай ол да көрінді, Дадли екі қолымен бетін басып, жерде бүктетіліп жатыр екен. Екінші дементор оның үстіне төніп, жылбысқы қабыршақ қолымен білегінен ұстап, қолын бетінен алмақ болып тартқылайды; тіпті сүйіктісіне ұмтылған ғашық па дерсің, міне, ол Дадлидің жанын сору үшін сүюге еңкейді.
– ОНЫ ҚУЫП ЖІБЕР! – деп айғайлады Хәрри, күміс бұғы соны күткендей дементорға беттеді. Дементордың үңірейген беті Дадлидің аузына жетуге сәл қалғанда бұғының күміс мүйізі кеудесіне тиді; дементор кері серпіліп, алдыңғысы сияқты бұл да қараңғыға сіңіп жоқ болды. Бұғы тар көшенің аяғына дейін шауып барды да, күміс буға айналды.
Қайтадан ай, жұлдыз, көше шамдары көрінді. Жылы леп соқты. Көрші бақтағы ағаштардың сыбдыры, көліктердің гүрілі қайта естілді. Магнолия орағы Хәрриге таныс келбетіне оралды.
Аяқ астынан болған сұмдық жайт есеңгіретіп тастағандай, Хәрри біраз уақыт есін жия алмай, сансырап отырды. Үстіндегі шолақ жең жейдесі шылқылдаған су екенін енді байқады, қара терге малшыныпты.
Болған жайтқа сенер-сенбесін білмеді. Дементорлар осында, Литл Уиңиңге келді.
Дадли дір-дір етіп, ыңқылдап жерде жатыр. Хәрри оны орнынан тұрғызбақ болып еңкейе бергенде, арт жақтан біреу қатты жүгіріп келе жатқандай аяқ дыбысы естілді. Сиқыр таяқшасын кезеніп, жолға қарады.
Алжыған кемпірге балайтын көршісі миссис Фигг екен. Қатты жүгіргеннен алқынып тұр, селеу шашы жалбырап қыстырғыштан шығып кеткен, білегіне ілген дорбасы бар, шәркейін сүйрете салыпты. Хәрри сиқыр таяқшасын жасыруға ыңғайланған…
– Оны ұстап тұр, ақымақ! – деп айғай салды кемпір. – Олар әлі көп шығар, қайдан білесің? Мундунгус Флетчердің жанын шығарам!
* * *
«Хәрри Поттер және Феникс алқасы» кітабына Steppe & WORLD Publishing баспасының әлеуметтік желілердегі парақшалары (Facebook, Instagram) арқылы, сонымен бірге WhatsApp мессенджеріндегі +7 700 246 35 30 нөмірі бойынша алдын-ала тапсырыс беруге болады. Сонымен қатар алдағы уақытта аударманы кітап дүкендерінен де сатып алуға болады.
* * *
Барлық құқығы қорғалған. Бұл жарияланымның ешбір бөлігі баспагердің алдын ала жазбаша келісімінсіз қайта басылмайды, қойма жүйесінде сақталмайды әрі енгізілмейді, ешбір формада немесе тәсілмен (электрон, механика, фотокопия, жазбаша немесе басқаша) тасымалданбайды. Бұл жарияланымға қатысты әлдебір заңсыз әрекетке барған кез келген адам қылмыстық жазаға ұшырап, залалы үшін азаматтық жауапкершілікке тартылуы мүмкін.